بر بساط نکته‌دانان...

شاید دیدید یا شنیدید که امامزاده توی ایران خیلی زیاده و گاهی هم پرسیدید که این همه امامزاده از کجا اومده؟ من هم به خاطر طلبگی و تبلیغ رفتن، روستاها و مناطق مختلفی رو دیدم که تقریبا همشون یا امامزاده داشتن یا قدمگاه، یا یه جایی مقدس دیگه. مثلا توی یه روستا یه چشمه آب بود که بهش می‏گفتند نظر کرده و معتقد بودند که آبش هیچ وقت خشک نمیشه. من هم البته خیلی کاری ندارم که این همه مکان مقدس سند داره یا نه؟ اونچه برام مهمه اینه که ما به این مکان‏ها احتیاج داریم. این شعر رو شنیدید که

جایی نه که گیرد دل دیوانه قراری     ویران شود این شهر که میخانه ندارد.

کارکرد امامزاده از این جهت کارکرد میخانه است. به هر دو معنایی که می توان از می و میکده فهمید، هم عرفانی و هم ... . انسان گرفتار در بند مشکلات جایی می‏خواهد که غم عالم را فراموش کند. مشروبات الکلی و یک عده رفیق الکلی این وظیفه را به عهده دارند. یا به قولی رفیق بد و ذغال خوب. انسانی هم که از دست خودش خسته شده و دلش میخواهد کمی از خود و دنیا فاصله بگیرد و به جای شکمش جانش را سیراب کند، نیازمند جایی است که عرفا میخانه و خرابات و دیر مغان و غیره نامش کرده‏اند. روی این حساب است که مردم همیشه جایی می‏خواهند که در عین جمع بودن، تنها باشند، و خودشان را بدون هیچ حاجبی ودربانی در بارگاه الهی رسوا کنند و بساط خودشان را بی شیله پیله به نمایش بگذارند. و به قولی نیازهای معنوی خود را برطرف کنند حتی اگر این نیاز معنوی به نوعی فقط تخلیه روانی باشد. شهر بدون حرم، به قفس شبیه‏تر است تا شهر.

به لطف الهی و مدد حضرتش دو سه روز دیگر به آستان بوسی ساقی عشق حضرت علی بن موسی الرضا علیه آلاف التحیه و الثناء مشرف خواهم شد. به شدت به این بدمستی نیاز دارم.دعا کنید بپذیرد.

نکته:ما دراین جهان به دلایل مختلف به معصوم یا همان حجت نیاز  داریم و به تعبیر بهتر اضطرار به حجت داریم. من در این نوشته در پی این بحث نیستم.