بر بساط نکته‌دانان...

یادم می‏آید کوچکتر که بودم کتابچه‏هایی در مقابل حرم حضرت معصومه(س) فروخته می‏شد که شامل چند سوره کوچک قرآن و چنددعا و مستحبات و نیز نام چهل مؤمن بود تا کسی که نماز شب می‏خواند آنان را دعا کند، عمده این نام‏‏ها هم نام‏ علمای شیعه بود، مثل شیخ صدوق و شیخ مفید و ... . توجیه این کار هم این بود که هر کسی چهل تا مؤمن از کجا بیاورد تا دعایش کند؟ لذا به این فکر افتاده بودند که مشکل نماز شب خوان‏ها را مبنی بر کمبود مؤمن برای دعا حل کنند. من آن‏ موقع‏ها نمی‏فهیدم که این کار یعنی چه؟ و مگر واقعا نمی‏توان چهل نفر پیدا کرد و برایش دعا کرد؟ بعدها به این نتیجه رسیدم که اصولا ما همه چیز را چپه و عوضی گرفته‏ایم، و این مورد هم یکی از موارد سر و ته فهمیدن‏های دین خداست.
این توصیه (دعا برای دیگران) با این انگیزه صورت گرفته است که انسان‏ها دغدغه دیگران را داشته باشند و نگران درد هم نوعان و هم کیشان خود باشند و اگر هم نمی‏توانند در عمل کاری انجام دهند و مشکلی حل کنند لااقل در دعایشان همتشان حل مشکل دیگران باشد و در احادیث توصیه شده که در دعا کردن دیگران را مقدم بدارید تا مشکل خودتان هم حل شود. ولی ذهن عجیب و غریب ما مؤمنان!!!! نمی‏دانم با دین خدا چه کرده که این نگاه نوع دوست و جامعه محور را چنین از محتوا خالی کرده و برای چهل نفر دعا می‏کنیم که شاید بسیاری را نشناسیم حتی به اسم. به هر حال روشن است که وقتی مؤمنان و صالحان!!! یک جامعه‏ به جای داشتن دغذغه زندگان برای مردگان قرن‏ها پیش دعا کند، وضعیتش چه خواهد بود. به هر حال در این شب‏های ماه رمضان اگر دعا کردید ما را هم در بین همان مردگان دعا کنید بد نیست.