بر بساط نکته‌دانان...

بشریت حرکتی رو به جلو دارد. نقطه‌ آغاز حرکت این نسل از موجود فهیم، خلقت آدم(ع) است که ویژگی‌های خاص خود را دارد. مستقیم توسط خدا خلق شده است و دارای درکی والاست به گونه‌ای که پذیرای تمام حقایق یا همان تعلیم اسماء می‌شود. بنا شده است که بشریت به سوی  کمال حرکت کند ولی از آنجا که همیشه این سیر، مسیر مستقیم خود را طی نمی‌کند، گاهی نیازمند آنیم که دستی از غیب برآید و موانع را برطرف کند و یا نیروی تازه‌ای در رگهای بنی آدم تزریق کند و نفسش را تازه کند. طوفان نوح شاید بالاترین سمبل دخالت خداوند در این مسیر باشد که جهان را از مانع خالی کرد. و گاهی که خدا ناپرستان قدر قدرت می‌شوند، باید که مردی ابراهیم وار از آتش بگذرد و بت‌ها را روانه دیار نیستی کند و برای گمراه نشدن راهیان مسیر کمال سنگ نشانی در بیابان‌های شبه جزیره قرار دهد، و گاه نیازمند آنیم که نه با چوب که با اژدهایی از چوب و نه با هر دستی، که با ید بیضای موسی این مانع به کناری رود. و گاهی دیگر نیز محتاج نفسی تازه از دم عیسوی می‌شویم. این صراط مستقیم تا سالی که سال فیلهاست به مدد نیروی غیب ادامه دارد و هم در این سال است که فرستادگانی از غیب با سنگهایی در منقار و چنگال، فیل سواران را از مسیر بنی آدم کنار می‌زنند، و هم در  سپیده دم یکی از روزهای ربیع الاول همین سال است که با برون آمدن دستی دیگر از غیب دریاچه ساوه و آتشکده فارس و طاق کسری در هم می‌ریزند، چرا که در این شاهراه منتهی به کمال جایی برای این تابلوهای گمراه کننده نیست. و غدیر یک فراز دیگر است که از پس نشیب‌های دیگر خود را نشان می‌دهد. دست غیب این بار از آستین محمد بیرون آمده و دستان علی را بر بلندای هزاران حاجی می‌نشاند، از پس سه روز که حاجیان در وادی خم منتظرند. نیروی غیبی فریاد بلند کرده‌ است که بعد از محمد، نمی‌توان به نیروی خویش در این مسیر که حرامیان فراوان راه بر احرام بستگان بسته‌اند به پیش تاخت. باید دست در دست کسی نهاد که سری در آسمان و پایی در زمین داشته باشد. دستی که بت شکسته است و زبانی که برائت را فریاد کرده است، پایی که بر دوش نبی قرار گرفته و جانی که با خدا معامله شده است و نامی که از علو الهی مشتق شده است. علی .....

مسافران این راه بی‌نهایت باز هم خون تازه خواهند خواست، که حسین می‌دهد و به نفسی نو محتاج خواهد بود که مهدی در کالبدش خواهد دمید. غدیر در میانه این راه و این تاریخ است، و غریب نیست که وادی خم نیز دقیقا جایی است که راه‌ها از هم متمایز می‌شوند و هر کس یه راهی می‌رود.