بر بساط نکته‌دانان...

بنانداشتم پست قبلی را پیگیری کنم ولی دو سه روز پیش استادم حضرت آیت الله شبیری زنجانی به مناسبتی در درس فقه نکته‏ای از زندگی مرحوم میرزا محمد تقی شیرازی معروف به میرزای دوم گفت. ایشان در اوایل قرن بیستم در عراق مرجع تقلید بوده و قیام 1920 عراق زیر نظر ایشان قرار داشت. به هر حال چیزی که استاد تعریف کرد و به نظرم جزو کرامات واقعی یک انسان بزرگ است این بود که ایشان اخلاقش این بود که به هیچ کس دستوری نمی‏داد و هیچ کار شخصی را از کسی درخواست نمی‏کرد حتی در امور پیش پاافتاده‏ای مثل این‏که غذای مرا بیاورید بخورم و ...  در اواخر عمر که ایشان بیمار و بستری شده بودند، اطرافیانشان کسی را مامور پرستاری کرده و  به پرستار توصیه می‏کنند که میرزا چیزی از کسی نمی‏خواهد بنابر این غذایش را سر وقت بدهید. روزی پرستار فراموش می‏کند و بعد از ساعاتی متوجه می‏شوند که ایشان به دلیل ضعف شدید دچار رعشه شده و به شدت حالشان نامساعد است.... همین.