تواضع سید(ص)
به مناسبت نزدیکی به مبعث پیامبر اعظم(ص) که آن را مهم‌ترین واقعه خلقت انسان می‌دانم، بنا دارم کمی بیشتر بنویسم – البته طالع اگر مدد کند- و البته درباره حضرتش. آن هم از چند متن قدیمی فارسی، تا هم اظهار ارادتی به آستان پر رحمتش کرده باشیم و هم با میراث ادبی و دینی ایران آشناتر شویم.
این بار از برگزیده تفسیر کشف الاسرار و عدة الابرار نوشته رشید الدین فضل الله میبدی. انتشارات سمت، ص 91
هر چند که سید – صلوات الله و سلامه علیه – منشور تقدم کونین در آستین کمال داشت، و خال اقبال بر رخساره جمال داشت، و شب معراج، جبرئیل و میکائیل که از سادات فریشتگانند پیش بُراق دولت او و مرکب عزت او چاکروار ایستاده طرّقوا( راه دهید) می زدند، با این همه کمال و جمال و حشمت و مرتبت، در کوی تواضع چنان بود که در عالم بندگی و در حالت افکندگی بر خرکی مختصر نشستی و اگر غلامی او را بخواندی اجابت کردی ... عجب کاری است! گاه مرکب وی براق بهشتی بر آن صفت، گاه مرکب وی خرکی مختصر بر این حالت. آری، مرکب مختلف بود، اما در هر دو حالت راکب یک صفت و یک همت و یک ارادت بود. اگر بر براق بود، در سرش نخوت نبود و اگر بر حمار بود، بر رخسار عزّ نبوتش غبار مذلت نبود.