ياد اين شعر از زنده‏ياد قيصر افتادم

آسمان تعطيل است
بادها بيکارند
ابرها خشک و خسيس
هق هق گريه ي خود را خوردند
من دلم مي خواهد
دستمالي خيس
روي پيشاني تب دار بيابان بکشم
دستمالم را اما افسوس
نان ماشيني
در تصرف دارد
...
آبروي ده ما را بردند!