تمام مکاتب اخلاقي از شهودگرايي بگيريد تا فايده گرايي و قراردهاي اجتماعي، همگي مشکلاتي دارند. همه آنها نيز به رقباي خود اشکلاتي جدي وارد کرده اند. ما در اين جهان چيز بي نقص نداريم و نيز چيزي که همه بر آن توافق داشته باشند. چنانکه گفتم بايد از مطلق گرايي دست بکشيم. چرا ما همش دنبال چيزهاي ناب و معصوم ميگرديم؟ اصلن اجماع کجاست؟ مگر بر تفسير همين آيات قرآن اجماع هست؟ به نظرم "توافق" و "قرارداد" اکثريت بهترين گزينه است گرچه کامل نيست. آن عدالت ناب مطلق را هيچ جا و هيچ گاه نميتوان يافت. "جماعت" از هر کسي کمتر اشتباه مي کند. البته بي اشتباه هم نيست. چاره يي نيست.