بيشتر مقامات دولتهاي قبل ما از زمان مرحوم امام گرفته تا بعد يا در زندانند يا فراري يا مرتد شناخته شده اند. انتقاد از حکومت مساوي است با نوکر اجنبي بودن يا دشمن اهل بيت شناخته شدن يا ... .
همين هم که مردم خودشان دست به کار شده اند که براي همديگر بشوند کميته امداد مسئله خوبي نيست. به اين نتيجه رسيده اند که فرياد رسي ندارند و سيستمي نيست که به دادشان برسد. صدها مشکل ديگر داريم که در هيچ جاي جهان امروز نسبت به اين کشور با اين همه منابع و اين همه سابقه تمدن و فرهنگ و سابقه آزاديخواهي و روشفکري و حوزه علميه و داشتن کساني مثل کمپاني و ناييني و اخوند خراساني و ... چنين وضعيتي مشاهده نميکنيد. اما ميبينيد که خود من هم مدام سعي ميکنم اميد بدهم و واقعن جاي اميد هم هست. اما ميخواهم اين را بگويم: وقتي کسي به فرياد نميرسد و در زندگي عملن با بن بست رو به رو ميشويد به زمين و زمان فحش ميدهيد. و اين بچه ها متاسفانه در چنين وضعيتي افتاده اند. بماند که علت اين از هم پاشيدگي و اضمحلال چيست. جسارت سخن گفتن درباره اش را ندارم.
