سلام ، نميدونم يا من درست متوجه نشدم يا متنتون دو تيکه است، از اونجا که درباره وصيت آن عالم گفتيد نوع لذت خيلي متفاوت از وابستگي هاي زودگذرو حقير ميشه، بعد در آخر دوباره گفتيد کلا انسان نبايد زياد از چيزي خوشش بياد . البته همه اين نکته ها بر محورش بر نفسانيت است اما سطحشون باهم فرق داره! در اون سطح بالا وقتي انسان قرار است از چيزهاي متعالي خود هم به خاطر خدا بگذره واقعا يکبار ديگه از همه چي تهي ميشه و همه چيز براش بي معني ميشه در حالي که فکر ميکرده تو مسير کمال قدم ميزده وحالي که وقتي به وابستگي هاي حقير سپري ميکرده را پيدا ميکنه و بدتر اينکه فکر ميکنه عمري را بيخود طي کرده و دوباره برگشته سر جاي اولش...