بحث خوبيست.

به نظر مي رسه ثقل بحث اينجاست که وقتي فقيه فقه خود را به کتاب و سنت نسبت مي دهد، با شاخصي غير از اين دو نمي توان آن را نقد کرد. موارد ذکر شده معنويت، اخلاق يا حقوق بشر همين مشکل را دارند. چون نهايتش اين مي شود که شما مي خوايد بگيد که امام صادق متوجه اين گزاره اخلاقي نبوده؟ و اينجاست که بحث تمام ميشه. اما اگر ما معيارهايي از درون کتاب و سنت براي ارزيابي فقه به دست آوريم از چنين آسيبي در امان خواهيم بود. مثلا بگوييم اگر حق طلاق مطلقا در اختيار مرد باشه، اين در برخي موارد سر از ظلم در مياره يا برخي از فتاوا در باب معاملات موجب ضرر مي شه و امثال اينها.

اما نکته اينجاست که اين معيارها چنان که بايد و شايد مورد توجه قرار نمي گيرند و اين نقيصه موجب عدم توازن در قواره کلي فقه و ناسازگاري آن با معيارهاي عرف پسندي چون اخلاق و غير آن مي شود ...