با سلام خدمت برادر فاضل و ارجمندم
آنچه در مورد واقعه سقيفه و موضع اميرالمومنين عليه السلام در اين رابطه نوشته ايد قياسي مع الفارق است.
نه تنها آن حضرت در آن واقعه نقشي در انحراف نداشتند ؛ بلکه امام با تمام توان خود سعي وافر در ممانعت از انحراف فرمودند ولي شرايط و به گونه اي نبود که نتيجه مطلوب ايشان که همان عدم انحراف بود ،شکل گيرد.
به علاوه ولوبالفرض حرت مخالفت نکرده باشند ، عدم مخالفت با گفتار يا رفتار اهل سقيفه ملازم تاييد اين انحراف نيست و لذا نقشي در آن نمي تواند داشته باشد تا خطاي مفروض محلي براي جريان قاعده لطف باشد.
چنانکه خوارج در جريان بازي حکميت به رغم مخالفت اميرالمومنين عليه السلام با پايان نبرد صفين ، مدعي بودند حضرت خطا کرده و بايد توبه کند در حالي که ايشان نقشي در اين خطا نداشتند.
و چنانکه اباعبدالله عليه السلام در جريان کربلا به رغم جانفشاني تاريخي ، نتوانست مانع انحراف پيش آمده باشد و معتقديم که حضرتشان در اين مسئله خطايي نداشته اند. و لذا هيچ کدام محل جريان لطف نيست.