سوالي که به ذهن بنده رسيد اين است؛
در نوع نگاه منسوب به دسته اول (جنتيون)، اگر هدف از ارسال دين را اجراي حدود دين بدانيم، پيشاپيش خود دين را در آن پيشفرض گرفته ايم. يعني؛ يعني اجراي احکام چيزي را که هنوز نيامده لازم دانسته ايم در حالي که هدف غايي از يک فعل يا امر بايد پيش از آن تحقق يافته باشد.

سلام
به نظرم مطلب شما جواب مطلب آقاي جنتي نميتواند باشد زيرا ايشان براي همان تربيت ديني مد نظر شما مصداق تعيين کردند شما ميتوانيد بفرماييد ما اين مصداق از تربيت و اساسا اين نوع تربيت را قبول نداريم. مويد باشيد.

شهيد بهشتي در کتاب "نقش آزادي در تربيت کودک"، به زيبايي اين مسئله را طرح کرده است.

گمان مي کنم که طرفداران اجراي احکام هم هدف غايي را رشد و کمال انسان مي دانند. کاري به مطلب مذکور از آقاي جنتي ندارم، اما مگر خداي متعال براي تربيت انسان از همين روشهاي تشويقي و تنبيهي استفاده نمي کنه؟ اصلا فرايند تربيت بدون تشويق و تنبيه قابل اجراست؟ و اگر کسي در ادامه ديدگاه شما اين رو اضافه کنه که اگر اجراي احکام و حدود الهي باعث شکل گيري عقده هاي دروني در افراد ميشه پس احکام و حدود را بيخيال شويم و بريم سراغ توصيه هاي تربيتي چي؟

به نظرم کم حجاب هاي ما يا حتي کم اعتقادهاي ما هم براي بي اعتقاديشون به برخي مسائل يا عدم رعايت بعضي امور بيشتر از اينها ارزش قائل اند يعني اوناهم ملتفت اين جريان هستن که دارن جلوي کي گردن فرازي ميکنن يا دارن کي رو يکم دور ميزنن ؛ نميدونم ديديد برخي خانوم هاي کم حجاب وقتي ميان تو امام زاده ها براي نذر و حاجتي چادر را از ماهام سفت تر ميگيرن يا با چه دقتي ذکر ميگن، من که شبهاي قدر بيشتر اوقات؛ از همين دسته آدم ها خجالت ميکشم