گمان مي کنم که طرفداران اجراي احکام هم هدف غايي را رشد و کمال انسان مي دانند. کاري به مطلب مذکور از آقاي جنتي ندارم، اما مگر خداي متعال براي تربيت انسان از همين روشهاي تشويقي و تنبيهي استفاده نمي کنه؟ اصلا فرايند تربيت بدون تشويق و تنبيه قابل اجراست؟ و اگر کسي در ادامه ديدگاه شما اين رو اضافه کنه که اگر اجراي احکام و حدود الهي باعث شکل گيري عقده هاي دروني در افراد ميشه پس احکام و حدود را بيخيال شويم و بريم سراغ توصيه هاي تربيتي چي؟