بيست و دو سال بيشتر نداشتم که چنين هجرتي خداوند نصيبم کرد..

بگذريم از هزينه هاي مادي اش که گذشته بودم که هجرت کردم...

ولي

هزينه هاي معنويش را چه کنم...بيدار مي شوي...حالي به تو دست مي دهد ... اما حال کجا و مقام کجا؟‌ اکنون آن حال رخت بربسته و مقام هم نيامده...و تو در ميانه حال و مقام رها شده اي...سرگرداني و حيرت....

چنين است که گاهي هوس ندانستن و نفهميدن سابق را مي کني...چرا که بار مسووليت کنوني را نمي تواني بر دوش ببري...