پاسخ به یک پرسش
دوستی در پیامش درباره نوشته قبلی پرسیده بود چرا گفته‌ام جمله « این دنیا محل عمل است و آخرت محل پاداش» کامل نیست.
لازم دیدم پاسخی بنویسم تا شبهه‌ای پیش نیاید.
به نظر من جملاتی مثل عبارت فوق که مضمون روایات فراوانی نیز هست ناظر به بیان رابطه این دنیا با آخرت است و نیز این که در آخرت دیگر عمل لازم نیست. ولی آیا اعمال ما هیچ فایده‌ی دیگری ندارند؟ این روایات در پاسخ به این پرسش ساکت‌اند و به اصطلاح طلبگی از این جهت در مقام بیان نیستند.
ممکن است برخی چنین بفهمند که در این دنیا فقط باید کار کرد و هیچ فایده‌ای ندید و منتظر حلوای نسیه ماند، در حالی که فراوانند کسانی که سرکه و بلکه سیلی نقد را ترجیح می‌دهند و مگر اولین انسان یعنی حضرت آدم(ع) چنین نکرد
به نظر من نقد اندیشی در ذات انسان‌هاست و خداوند نیز دین خود را با این خواسته هماهنگ کرده است و دین‌داری علاوه بر فردوس اعلی، بهشتی زمینی نیز به همراه خود خواهد آورد. و مگر نه آن‌که حضرت آدم(ع) تا وقتی خطا نکرده بود در بهشتی زمینی بود. چرا ما با دین‌داری خالصانه به آن بهشت زمینی بر نگردیم؟
معتقدم بهشت حقیقی و حقیقت بهشت در جان انسان‌هاست. هر که در جانش بهشتی بسازد در فردوس برین نیز خانه‌ای خواهد داشت.
زمانی در سیره نبی گرامی اسلام (ص) خواندم که ایشان هیچ‌گاه نگفت ای کاش چنین نمی‌شد( امروز هر چه گشتم منبعش را پیدا نکردم باشد طلبتان). یعنی نه تنها به هر چه داشت راضی بود بلکه آن را بهترین می‌دید چرا که آرزوی بهتر از آن را نکرد. و مگر در صفت بهشت نفرموده که: در آن هر چه نفس شما میل داشته باشد وجود دارد(سوره فصلت/ 31).
و مگر بانوی کربلا در پاسخ آن نابکار نفرمود که من به جز زیبایی چیزی ندیدم . و مگر در بهشت به جز زیبایی چیزی هم هست؟
از این بهشت زمینی باز هم خواهم گفت.